Pandemi süreciyle birlikte Avrupa’da Covid-19’un yayılmaması için eve kapanma yollarına gidildi. Bunun sonucunda bazı iş yerleri çalışanları işten çıkardı, bazı iş yerleriyse kapandı ve çalışanları işsiz kaldı. İşten çıkarılan göçmenler yeni iş arayışlarına girdiler ve aynı sıkıntılar tekrarlandığı için sürekli iş değiştirmek zorunda kaldılar. Hijyen koşullarının değişmesi, daha fazla iş yeri ve insanla bir araya gelmeleri nedeniyle Covid-19’a yakalanma riskleri oranın doğal vatandaşlarının yakalanma riskinin iki katına çıktı. Covid-19 pandemi sürecinde Avrupa’daki göçmenler de göç sorunları ile birlikte bu sorunlarla da mücadele etmek durumunda kaldılar.
Sadece iş yerleri değil, okulların da kapanmasıyla uzaktan eğitim süreci başladı. Evden eğitim almaya başlayan öğrenciler o ülkenin doğal vatandaşı olan öğrencilerden çok daha fazla zorlandılar. Anne babası o ülkeye uygun bir eğitime sahip olmayanlar veya ekonomik durumu iyi olmayanların çocukları bilgisayar sahibi olmakta, bunu kullanmakta, online derslere bağlanmakta zorluk yaşadılar. Aynı zamanda ödevlerini tek başlarına yapmak zorunda kaldılar ki oralı olan kişilere göre motivasyonları ve başarıları daha düşük hale gelmeye başladı. Bu da psikolojik dayanıklılıklarını iyi etkilemedi.
Aynı şekilde orada meslek edinmek ve dil öğrenmek için kursa giden göçmenler uzaktan eğitime uyumlanmakta güçlük çektiler. İnterneti nasıl kullanacaklarını bilemeyen, teknolojiye uzak olan göçmenler bu kurslara katılımları açısından oldukça geride kaldılar.
Merkezden daha uzak göçmen mahallelerinde yaşayanlar, hem hijyen açısından, hem toplu taşımayı daha çok kullandıklarından, mahallelerdeki kalabalık nedeniyle metro, otobüs, market gibi yerlerde sosyal mesafenin korunamamasından dolayı, oranın doğal vatandaşının iki katı Covid-19’a yakalanma riskine açık hale geldi.
Bazı ülkelerde misafirhanelerde kalan işçilerin hemen hepsi Covid-19’a yakalandı ve binlerce kişinin hastalığa yakalanması kapanma oranlarını arttırdı. Pek çoğunun sosyal güvencesi olmadığı için hastanelerden yardım almaya gidemedi ve korunmayla ilgili doğru bilgilere ulaşamayıp, tedavi alamadı.
Bu durumlar politik anlamda da ayrımcılığı tetikleyen bir hale geldi. Ancak göçmenlere ev sahipliği yapan bu ülkeler tüm bu zorlukları saptayıp hepsiyle ilgili iyileştirme politikalarına gitmeye başladı. Zaman içeriside göçmenlerin daha uzun süre işte kalmaları, göçmen çocukların eğitimine daha çok katkı sağlanması, sağlık sektörüne ve bilgilerine erişimin arttırılması, ayrımcılığı pekiştiren durumların önüne geçilmesi gibi pek çok alanda iyileştirme çabalarına girildi.
Ancak tüm bunlar göçmenlerin psikolojilerini etkiledi, güvende hissetmelerini, öz değerlerini sekteye uğrattı. İşsizlik kaygısıyla daha fazla kaygı bozuklukları ve panik atak durumu açığa çıktı. Uzun vadede bu durumlar Travma Sonrası Stres Bozukluğu’na sebep oldu ve tedavi edilmedikçe depresyona dönüşmeye başladı. Daha fazla kendi ülkesine geri dönme düşüncelerini aktive etti, kimilerinde izolasyona sebep oldu. Tüm bunlar şu anda iyileştirilmeye gidiliyor. Bu nedenle göçmenlerin daha aktif bir şekilde derneklere, sosyal yardım kuruluşlarına başvurmaları, haklarını öğrenme, birbirinden destek alma süreçlerine girmeleri gerekiyor. Hem göçmen olmak, hem hastalıkla burun buruna olmak, hem işsizlikle karşı karşıya gelmek gibi süreçleri yönetmek kolay olmadığından, daha fazla dayanışma ve yardım talebine gidilmesi çözülemeyeciğini sandığımız durumların çözülmesine hatta o ülkenin göçmen politikalarının iyileştirilmesine katkı sağlar. Online olarak ya da telefonla belki kendi kültürlerinden doktor, psikolog…vs ulaşma imkanları neyse ki artık artmaktadır.
Sevgiler,
Uzm. PSk. Selin Tabak
